Навиштаҳои илҳомбахш

Марсияҳо 3:22-23: «Муҳаббати устувори Худованд ҳеҷ гоҳ қатъ намешавад; марҳамати ӯ ҳеҷ гоҳ хотима намеёбад; онҳо ҳар саҳар нав мешаванд; Вафодории ту бузург аст».

Масалҳо 3:5-6: «Бо тамоми дили худ ба Худованд таваккал кун, ва ба ақли худ такя накун. Дар ҳама роҳҳои худ Ӯро эътироф кунед, ва Ӯ роҳҳои шуморо рост хоҳад кард».

Масалҳо 18:10: «Номи Худованд бурҷи мустаҳкам аст; одил ба он ҷо медарояд ва дар амон мемонад».

Забур 16:8: «Худовандро ҳамеша пеши худ гузоштаам; зеро ки Ӯ дар тарафи рости Ман аст, ман ба ларза нахоҳам рафт».

Забур 23:4: «Гарчанде ки дар водии сояи марг мегузарам, аз бадӣ наметарсам, зеро ки Ту бо ман ҳастӣ; асои ту ва асои ту маро тасаллӣ медиҳанд».

Забур 31:24: «Эй ҳамаи мунтазири Худованд бошед, қавӣ бошед ва дили шумо далер бошад!»

Забур 46:7: «Худованди лашкарҳо бо мост; Худои Яъқуб қалъаи мост».

Забур 55:22: «Бори худро бар Худованд гузор, ва Ӯ туро дастгирӣ хоҳад кард; Ӯ ҳаргиз намегузорад, ки парҳезгорон ба ҳаракат оянд».

Забур 61:6: «Ӯ танҳо санги ман ва наҷоти ман, қалъаи ман аст; Ман такон намеёбам."

Забур 118:14-16: «Худованд қуввати ман ва суруди ман аст; вай наҷоти ман шудааст. Сурудҳои шодии наҷот дар хаймаҳои одилон садо медиҳанд: “Дасти ямини Худованд далерона мекунад, дасти рости Худованд далерона мекунад, дасти рости Худованд далерона мекунад”».

Забур 119: 114-115: "Ту паноҳгоҳи ман ва сипари ман ҳастӣ; Умедворам ба каломи Ту. Аз ман дур шавед, эй бадкорон, то ки аҳкоми Худои худро риоя кунам».

Забур 119:50: «Ин тасаллии ман дар андӯҳи ман аст, ки ваъдаи Ту ба ман ҳаёт мебахшад».

Забур 120:1: «Дар тангӣ ман сӯи Худованд даъват кардам, ва Ӯ ба ман ҷавоб дод».

Ишаъё 26:3: «Онеро, ки фикраш дар ту аст, дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки ба ту таваккал мекунад».

Ишаъё 40:31: «Лекин касоне ки мунтазири Худованд ҳастанд, қуввати худро нав хоҳанд кард; мисли уқобҳо болҳо хоҳанд бардошт; давида, хаста нахоҳанд шуд; роҳ хоҳанд рафт ва суст нашаванд».

Ишаъё 41:10: «Натарс, зеро ки Ман бо ту ҳастам; хавотир нашав, зеро ки Ман Худои ту ҳастам; Туро қувват хоҳам дод, ба ту ёрӣ хоҳам дод, туро бо дасти рости Худ дастгирӣ хоҳам кард».

Ишаъё 43:2: «Вақте ки ту аз об мегузарӣ, Ман бо ту хоҳам буд; ва дар дарёҳо шуморо фурӯ нахоҳанд гирифт; ҳангоме ки аз миёни оташ мегузарӣ, сӯхта нахоҳӣ шуд, ва алангаи аланга туро нахоҳад сӯзонд».

Матто 11:28: «Назди Ман биёед, эй ҳамаи меҳнаткашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ мебахшам».

Марқӯс 10:27: "Исо ба онҳо нигоҳ карда, гуфт: "Ба одам имконнопазир аст, аммо на ба Худо. Зеро ки бо Худо ҳама чиз имконпазир аст».

Юҳанно 16:33: «Инро ба шумо гуфтам, то ки дар Ман осоиштагӣ дошта бошед. Дар дунё шумо мусибат хоҳед дошт. Аммо дил гиред; Ман ҷаҳонро мағлуб кардам."

2 ба Қӯринтиён 1:3-4: «Муборак аст Худо ва Падари Худованди мо Исои Масеҳ, Падари марҳамат ва Худои ҳар тасаллӣ, ки моро дар ҳар андӯҳи мо тасаллӣ медиҳад, то ки мо онҳоеро, ки дардоваранд, тасаллӣ диҳем. дар ҳар андӯҳ, ба ҳамон тасаллӣ, ки худи мо аз ҷониби Худо тасаллӣ меёбем».

1 Таслӯникиён 5:11: "Пас, якдигарро рӯҳбаланд кунед ва якдигарро обод кунед, чунон ки мекунед."

Филиппиён 4:19: «Ва Худои ман ҳар эҳтиёҷоти шуморо мувофиқи сарвати ҷалоли Худ дар Исои Масеҳ қонеъ хоҳад кард».

1 Петрус 5:7: «Тамоми ғамҳои худро ба Ӯ бор кунед, зеро ки Ӯ дар бораи шумо ғамхорӣ мекунад».

Такрори Шариат 31:6: «Қавӣ ва далер бошед. Аз онҳо натарс ва натарс, зеро ки Худованд Худои ту бо ту меравад. Ӯ туро тарк намекунад ва тарк намекунад».

Еҳушаъ ибни Нун 1:7: «Фақат қавӣ ва далер бош ва мувофиқи тамоми шариате ки бандаи ман Мусо ба ту фармудааст, ба ҷо овар. Аз он ба тарафи рост ё чап рӯй магардон, то ҳар ҷо, ки биравӣ, комёбӣ ёбӣ».

Наҳум 1:7: «Худованд некӯст, қалъа дар рӯзи мусибат аст; Ӯ касонеро, ки ба ӯ паноҳ мебаранд, мешиносад».

Забур 27:4: "Аз Худованд як чизро талаб кардам, ки онро толиб хоҳам буд: то тамоми айёми умрам дар хонаи Худованд сокин бошам, ба зебоии Худованд нигоҳ кунам ва аз маъбади ӯ."

Забур 34:8: «Оҳ, бичашед ва бубинед, ки Худованд некӯст! Хушо касе ки ба ӯ паноҳ мебарад!»

Масалҳо 17:17: "Дӯст ҳамеша дӯст медорад, ва бародар барои душворӣ таваллуд мешавад."

Ишаъё 26:3: «Онеро, ки фикраш дар ту аст, дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки ба ту таваккал мекунад».

Юҳанно 15:13: "Муҳаббати бузургтар аз ин нест, ки касе ҷони худро барои дӯстони худ фидо кунад."

Румиён 8:28: «Ва мо медонем, ки барои дӯстдорони Худо, ҳама чиз барои онҳое, ки мувофиқи нияти Ӯ даъват шудаанд, ба фоидаи нек аст».

Румиён 8:31: «Пас ба ин чизҳо чӣ гӯем? Агар Худо тарафдори мо бошад, кӣ метавонад бар зидди мо бошад?»

Румиён 8:38-39: Зеро ман итминон дорам, ки на мамот, на ҳаёт, на фариштагон, на ҳокимон, на ҳозира ва на оянда, на қудрат, на баландӣ, на чуқурӣ ва на чизи дигарро дар тамоми махлуқот ҷудо карда наметавонанд. моро аз муҳаббати Худо дар Худованди мо Исои Масеҳ».

Румиён 15:13: «Бигзор Худои умед шуморо дар имон аз ҳар гуна шодӣ ва осоиштагӣ пур кунад, то ки бо қуввати Рӯҳулқудс умедатон афзун гардад».

1 Қӯринтиён 13:12: «Ҳоло мо дар оина хира мебинем, вале баъд рӯ ба рӯ мебинем. Акнун ман қисман медонам; он гоҳ ба таври комил хоҳам донист, чунон ки ман ба таври комил шинос шудаам».

1 Қӯринтиён 15:58: "Бинобар ин, эй бародарони маҳбуби ман, устувор, устувор ва устувор бошед ва ҳамеша дар кори Худованд фаровон бошед, зеро бидонед, ки меҳнати шумо дар Худованд бар абас нест".

1 Қӯринтиён 16:13: «Бедор бошед, дар имон устувор бошед, мисли одамон рафтор кунед, қавӣ бошед».

2 Қӯринтиён 4:16-18: «Аз ин рӯ, мо рӯҳафтода намешавем. Ҳарчанд шахсияти берунии мо нобуд мешавад, ботинии мо рӯз аз рӯз нав мешавад. Зеро ин андӯҳи сабуки лаҳзае барои мо вазни абадии ҷалолеро омода мекунад, зеро мо на ба чизҳои намоён, балки ба чизҳои нонамоён назар мекунем. Зеро он чи намоён аст, гузаранда аст, вале он чи нонамоён аст, ҷовидонӣ ».

Эфсӯсиён 3:17-19-21: «То ки Масеҳ ба воситаи имон дар дилҳои шумо сокин бошад, то ки шумо, ки дар муҳаббат реша давонда ва дар муҳаббат асос ёфтаед, қувват дошта бошед, то бо тамоми муқаддасон дарк кунед, ки фарохӣ, дарозӣ, баландӣ ва амиқ чист? , ва муҳаббати Масеҳро, ки аз дониш болотар аст, бидонед, то ки шумо аз тамоми пуррагии Худо пур шавед. Ва ҳар кӣ қодир аст, аз ҳар он чи металабем ё фикр мекунем, ба таври фаровонтар ба амал оварад, бар тибқи қуввае, ки дар дохили мо амал мекунад, дар калисо ва дар Исои Масеҳ дар тамоми наслҳо, то абад ҷалол бод».

Филиппиён 3:7-9: «Аммо ҳар чизе ки ман доштам, ба хотири Масеҳ зиён ҳисоб мекардам. Дарвоқеъ, ман ҳама чизро зиён меҳисобам, зеро арзиши бештари шинохти Худованди ман Исои Масеҳ. Ба хотири Ӯ ман ҳама чизро аз даст додаам ва онҳоро ахлот меҳисобам, то ки Масеҳро ба даст оварам ва дар Ӯ пайдо шавам, на адолати худамро, ки аз шариат бармеояд, балки он чиро, ки ба воситаи имон меояд, дар Ӯ пайдо кунам. Масеҳ, адолати Худост, ки ба имон вобаста аст».

Ибриён 10: 19-23: "Бинобар ин, эй бародарон, азбаски мо итминон дорем, ки бо хуни Исо, бо роҳи нав ва зиндае, ки Ӯ ба воситаи парда, яъне ба воситаи ҷисми Ӯ барои мо кушод, ба ҷойҳои муқаддас дохил шавем. модоме ки коҳини бузурге бар хонаи Худо дорем, биёед бо дили содиқ бо итминони комили имон наздик шавем, бо дилҳои худ аз виҷдони бад пок пошида ва ҷисмамон бо оби пок шуста. Биёед иқрор ба умеди худро бе тардид нигоҳ дорем, зеро касе ки ваъда додааст, амин аст».

Ибриён 12: 1-2: "Бинобар ин, азбаски моро абри шоҳидон иҳота кардааст, биёед ҳар вазн ва гуноҳеро, ки ба ин қадар сахт часпидааст, як сӯ гузорем ва дар мусобиқае ки дар пеши мо гузошта шудааст, бо истодагарӣ давем. , нигариста ба Исо, асосгузор ва комилкунандаи имони мо, ки барои шодие, ки дар пеши Ӯ гузошта шуда буд, ба салиб тоб оварда, хиҷолатро рад кард ва дар тарафи рости тахти Худо нишастааст».

1 Петрус 2:9-10: «Лекин шумо нажоди баргузида, коҳини подшоҳӣ, халқи муқаддас ва қавме ҳастед, ки аз они худаш ҳастед, то ки фазилатҳои Ӯро, ки шуморо аз зулмот ба нури аҷоиби Худ даъват кардааст, эълон кунед. Як вақтҳо шумо қавм набудед, вале ҳоло халқи Худо ҳастед; як замон ба шумо раҳм намешуд, вале ҳоло раҳм кардаед».

1 Петрус 2:11: "Эй маҳбубон, ман шуморо ҳамчун муҳоҷир ва асирӣ даъват мекунам, ки аз ҳавасҳои ҷисм, ки бар зидди ҷони шумо ҷанг мекунанд, парҳез кунед."

Яъқуб 1:2-4: «Эй бародарони ман, вақте ки шумо ба озмоишҳои гуногун дучор мешавед, инро хурсандӣ ҳисоб кунед, зеро медонед, ки озмоиши имони шумо устувориро ба вуҷуд меорад. Ва бигзор сабру тоқат самараи комил дошта бошад, то шумо комил ва комил бошед ва дар ҳеҷ чиз камбудӣ надоред».

1 Юҳанно 3:1-3: «Бубинед, ки Падар ба мо чӣ гуна муҳаббате ато кардааст, то ки мо фарзандони Худо номида шавем; ва мо ҳамин тавр ҳастем. Сабаби моро намешиносад, ки ҷаҳон ӯро нашинохт. Эй маҳбубон, мо ҳоло фарзандони Худо ҳастем, ва он чи хоҳем буд, ҳанӯз зоҳир нашудааст; лекин мо медонем, ки вақте ки Ӯ зоҳир мешавад, мо мисли Ӯ хоҳем буд, зеро ки Ӯро ҳамон тавре ки ҳаст, хоҳем дид. Ва ҳар кӣ ба ӯ чунин умед мебандад, худро пок мекунад, чунон ки ӯ пок аст».

1 Юҳанно 3:22: «Ва ҳар чӣ талаб кунем, аз Ӯ мегирем, зеро мо аҳкоми Ӯро риоя мекунем ва он чи ба Ӯ писанд аст, мекунем».